Ludzie nauki

  Nieco więcej o Irvingu, czyli o chmurach, jodku srebra i kociej kołysce Jeśli przeczytaliście poprzedni wpis, zapoznaliście się z amerykańskim fizykochemikiem Irvingiem Langmuirem. Był to naukowiec nietuzinkowy, o wszechstronnych zainteresowaniach, zarówno tych związanych z nauką, jak i tych pozanaukowych. Jego pionierskie badania w dziedzinie chemii powierzchni doprowadziły go do Nagrody Nobla w 1932 roku.   Nad monowarstwami i ich zastosowaniami Langmuir przez wiele lat pracował z inną fascynującą postacią świata nauki, Katharine Burr Blodgett, którą także z pewnością pamiętacie z mojego poprzedniego blogowego artykułu. Jednakże o ile Katharine przy monowarstwach pozostała do emerytury, Irving w latach 40. XX wieku skierował swoją uwagę na eksperymenty z pogodą, które tak bardzo go wciągnęły, że zrezygnował z pracy w laboratorium w General Electric.   Przekonanie, że tzw. zasiewanie chmur to metoda skuteczna w walce z suszą towarzyszyło mu chyba do ostatnich dni życia. Jego liczne

  Monowarstwy, niewidzialne szkło i inne potrzebne wynalazki Podczas studiów fizycznych na MIT (Masaachussetts Institute of Technology) Katharine Blodgett (1932 – 2016) poznała fizyka eksperymentalnego Alistaira Hugh Gebbie. Wedle jej własnych słów Alistair „z jakichś niewiadomych powodów” chciał się z nią ożenić.  No i poprosił ją o rękę. Był rok 1957, a Katherine chyba mocno wyprzedzała swoje czasy, bo w odpowiedzi na oświadczyny przeprowadziła z narzeczonym taką oto rozmowę: - No cóż, moja odpowiedź brzmi „nie”, bo mam mnóstwo innych planów. - A jakich? - Chciałabym studiować astronomię w Londynie, a potem chcę zrobić doktorat. - Wyjdź za mnie, to zrealizujesz wszystkie te zamierzenia. No i wyszła za Alistaira, i zrealizowała to, co sobie zaplanowała. Nie dość, że została uznaną astrofizyczką, to jeszcze wyjątkowo skuteczną dyrektorką kilku instytutów naukowych, m.in. Laboratorium Pomiarów Fizycznych (Physical Measurement Laboratory) i National Institute of Standards and Tech